ووشو (Wushu) چیست؟ آشنایی با تاریخچه ووشو

ورزش ووشو به‌عنوان یکی از ورزش‌های رزمی چین می‌باشد که امروزه در بسیاری از کشورهای جهان به‌عنوان یک‌رشته پرطرفدار شناخته می‌شود. کلمه چینی ووشو به‌عنوان هنرهای رزمی و یا نظامی به زبان فارسی ترجمه می‌شود. این ورزش دارای سبک‌ها و تکنیک‌های خاصی است که باعث خواهد شد شیوه مبارزه و اجرای حرکات ووشوکاران در هر سبکی متفاوت باشد. هدف اصلی حرکات رزمی در ورزش Wushu سلامتی جسم، روح و دفاع شخصی خواهد بود. درصورتی‌که علاقه‌مند به این رشته ورزشی و آشنایی با سبک‌ها و حرکات مهم ووشو هستید با این مقاله از سایت کالاورزش همراه باشید.

1. 👈 ورزش ووشو چیست؟
2. 👈 انواع سبک ووشو
3. 👈 حرکات مهم در ورزش ووشو

ورزش ووشو چیست؟

ووشو ((Wushu)) به‌عنوان یکی از ورزش‌های رزمی و زیرمجموعه کنگ فو بوده که تاریخچه طولانی دارد. فلسفه وجودی این ورزش به حدود 4000 سال پیش در کشور چین بازمی‌گردد. ریشه سبک‌های رشته ورزشی ووشو از معبد شائولین سرچشمه می‌گیرد، متأسفانه در یک برهه زمانی امپراتور وقت به دلیل احساس ترس از افراد داخل معبد دستور آتش‌سوزی کامل آن را صادر کرد. دراین‌بین تعداد بی‌شماری از افراد جان خود را از دست دادن و تنها به تعداد انگشت‌شمار توانستند از این مهلکه جان سالم به دربرند. سرانجام توسط همین تعداد افراد باقیمانده جرقه‌های اصلی ورزش ووشو زده شد.

نهایتاً در دوران امپراطوری سلسله شانگ ژو این ورزش از حالت مخفی بودن درآمد و به‌صورت عمومی در بین سربازان گسترش یافت و تقریباً در این دوران بود که برخی سبک‌های سنتی به قوانین ووشو افزوده شد. روند توسعه اصلی این ورزش در کشورهای مختلف مربوط به سال 1990 میلادی هم‌زمان با تشکیل فدراسیون جهانی ووشو بود. هم‌اکنون دو دفتر اصلی فدراسیون جهانی ووشو یکی در لوزان سوئیس و دیگری در کشور چین می‌باشد؛ اما جالب است بدانید برای اولین بار این رشته ورزشی در ایران توسط استاد حسین داوودی پناه در حدود سال 1368 پایه‌ریزی شد.

کلمه Wushu ترکیبی از دو کلمه Wu و Shu می‌باشد که هرکدام معنای خاصی دارد. ترجمه Wu به معنی هنر و Shu نیز به معنی جنگیدن و یا رزم خواهد بود؛ بنابراین در کنار هم قرار گرفتن این دو کلمه به معنی اصلی ووشو یعنی هنر رزم‌خواهیم رسید. از طرفی ووشو امروزه به نسبت کنگ فو در سبک‌ها و اجرای حرکات تغییرات اساسی نموده است.

بیشتر بخوانید: معرفی انواع ورزش های رزمی آقایان و بانوان

بیشتر بخوانید: معرفی سبک ها و لوازم و تجهیزات ورزش تکواندو

انواع سبک ووشو

ورزش رزمی ووشو به‌صورت کلی دارای سبک‌های بی‌شماری است که ممکن است در هر کشور برخی تکنیک‌ها و یا سبک‌ها رواج زیادی داشته باشد. به‌صورت کلی مسابقات Wushu در 2 سبک ساندا و تالو در جهان برگزار می‌شود.

ووشو ساندا

ووشو ساندا را بانام تکنیک سانشو نیز می‌شناسند. این سبک به‌عنوان یک سبک آزاد در مسابقات معرفی خواهد شد. به سبک سانشو نیز سبک مبارزه آزاد نیز می‌گویند. تاریخچه ساندا به چین باستان بازمی‌گردد که در آن زمان به ارتش چین مبارزات تن‌به‌تن می‌آموختند؛ اما در دوران مدرن یعنی حدود سال 1950 میلادی برای اولین بار این سبک در تایوان اجرا شد. بد نیست بدانید ادای احترام رزمی‌کاران، نام‌های به‌کاررفته و برخی اعداد در تکنیک ساندا همگی به زبان چینی خواهد بود. در این سبک ضربات مشت، ضربات پا و حتی پرتاب حریف کاملاً مجاز است. از طرفی جالب است بدانید در کشور چین یک مسابقه بانام سانداوانگ وجود دارد که علاوه بر ضربات ذکرشده، ضربات با زانو و آرنج نیز مجاز بوده و این مسابقات بر روی رینگ انجام می‌شود. ایران امروزه به‌عنوان یکی از قوی‌ترین کشورها در سبک ووشو ساندا است.

بیشتر بخوانید: فواید ورزش جودو

ووشو تالو

سبک تالو نیز به‌عنوان یکی دیگر از سبک‌های رزمی Wushu خواهد بود. کلمه تالو در زبان چینی به معنی فرم و نمایش است. رزمی‌کاران چه مرد و چه زن در این سبک می‌توانند برخی حرکات را هم با استفاده از سلاح و هم بدون سلاح به کار گرفته و حرکات نمایشی را اجرا کنند. لازم به ذکر است برخی فرم‌ها در ووشو تالو با استفاده از سلاح‌های سرد چون شمشیر پهن و باریک، نیزه و چوب خواهد بود. بد نیست بدانید در ووشو تالو 3 سبک اصلی بانام‌های چانگ چوان، نان چوان و تای چی چوان در مسابقات ورزشی به نمایش درخواهند آمد. از طرفی در برخی از سبک‌های تالو از نانچیکو، شمشیر و نوعی بادبزن مخصوص دفاع استفاده خواهد شد.

تای چی چوان

یکی از شگفت‌انگیزترین سبک‌های ورزشی ووشو سبک تای چی خواهد بود. این شیوه به‌عنوان یکی از فرم‌های ووشو بوده که فواید زیادی برای سلامتی بدن، از بین بردن استرس و حتی مشکلات جسمی خواهد شد. اجرای این فرم کاملاً آهسته است و مبتنی بر تعادل، تمرکز و تنفس خواهد بود. جالب است بدانید در این سبک کلمه ((چی)) به معنای نوعی انرژی در بدن بوده که در تمامی کالبد بشری این انرژی نهفته است. با استفاده از آموزش این سبک می‌تواند این انرژی مخفی را در سایر اندام‌های بدن جاری کرد و در مواقع مناسب برای حمله و دفاع به هر صورت استفاده کرد. به‌صورت کلی تای چی چوان خود دارای 5 تکنیک است که به ترتیب شامل موارد زیر خواهد بود.

1. تکنیک چی
2. یانگ
3. وو یا وو هاو
4. وو یا وو یچاون یو
5. سبک سان

لازم به ذکر است در این نوع تکنیک‌ها، شیوه شماره یک یا همان ((چی)) به‌عنوان ریشه اصلی تمامی فنون در تکنیک‌های تای چی چوان است. سبک (چی) درواقع از 13 اصل در اجرای حرکات تشکیل‌شده است که 8 اصل آن مربوط به انرژی است و 5 اصل دیگر آن مرتبط به جهت است. بد نیست بدانید در ایران استاد اعظم این سبک که شاگرد ویژه استاد بزرگ چن ژنگلی خواهد بود جانب آقای عباس حمزوی می باشد.

چانگ چوان

چانگ چوان را بانام حرکت مشت بلند نیز معنا می‌کنند. البته برخی نیز نام آن سبک کونگ‌فوی مشت بلند نیز ترجمه کرده‌اند. این تکنیک معمولاً حالت ضربه‌ای دارد و ازجمله سبک‌های شمالی ورزش ووشو خواهد بود. ازاین‌جهت آن را سبک شمالی می‌گویند که در ابتدا توسط مردمان خطه شمال رود یانگ تسه گسترش یافت. این سبک دارای حرکات چرخشی، دویدن، جهش و برخی حرکات آکروباتیک بوده که نیاز به انعطاف‌پذیر فوق‌العاده برای بدن خواهد بود. به‌صورت کلی در فرم‌های اجراشده در سبک چانگ چوان حرکات رزمی‌کاران به‌صورت کاملاً سریع و انفجاری هم راه یک ریتم منظم خواهد بود. در این سبک نیز می‌توان از برخی سلاح‌ها ازجمله شمشیر، چوب و یا نیزه استفاده کرد.

لازم به ذکر است ریشه اصلی حرکات در این سبک بر روی پاها و مشت بلند خواهد بود. در مورد تاریخچه سبک چانگ چوان نظرات مختلفی مطرح است اما بر اساس اطلاعات بررسی‌شده در سایت معتبر هنرهای رزمی و سلامت کشور چین این سبک برای اولین بار در سلسله سونگ حدود 960 تا 1279 پس از میلاد مسیح استفاده شد. جالب است بدانید در کشور ایران این سبک برای اولین بار در سال 1364 توسط استاد بزرگ ووشو محمد پور غلامی به کشور وارد شد. امروزه در حال حاضر در مسابقات این رشته ورزشی چیزی حدود 15 فرم استاندارد برای این سبک وجود دارد که حدود 10 فرم آن با استفاده از سلاح خواهد بود.

بیشتر بخوانید: فواید و مضرات ورزش بوکس

نان چوان

سبک مشت جنوبی نان چوان نیز یکی از زیرمجموعه‌های سبک‌های تالو خواهد بود. نام دیگر نان چوان همان بوکس جنوبی است که دارای 3 مشخصه اصلی قدرت، سرعت و انعطاف‌پذیری در حرکات می‌باشد. این سبک از فرم تالو به چند حالت انجام می‌شود یکی با استفاده از سلاح سرد چون چوب که نام آن نن گوئن می‌باشد، یکی دیگر با استفاده از سلاحی چون شمشیر بانام نن دائو و دیگری نیز بدون هیچ‌گونه سلاحی خواهد بود. یکی از اصلی‌ترین دلیلی که آن را بانام سبک جنوبی می‌گویند این است که توسط مردم جنوبی رود یانگ تسه گسترش یافت. اجرای فرم حرکات نان چوان یا همان نان چوئن ترکیبی از حرکات قدرتی، تکنیک اجرای دست و تولید صدا هنگام اجرای ضربات خواهد بود. به‌طورکلی در سبک نان چوان بهترین تمرکز بر درگیری‌های نزدیک و فیزیکی می‌باشد.

بیشتر بخوانید: تاریخچه کاراته، فواید آن و آشنایی با سبک های این ورزش

حرکات مهم در ورزش ووشو

به‌صورت کلی برخی حرکات ابتدایی در ورزش ووشو مشهور است که در اکثر تکنیک‌های مختلف مشترک می‌باشد ما به‌صورت خلاصه به معرفی برخی از این حرکات می‌پردازیم.

حالت دست در ووشو

اگر می‌خواهید تا در ورزش رزمی ووشو از ضربات دست استفاده کنید بایستی به‌طورکلی کف دست، بازو و اندام شما دارای انعطاف‌پذیری خوبی باشد. حالت دست در ووشو فرم‌های مختلفی دارد ازجمله فرم مشت، فرم قلاب کردن و فرم کف دست. برای نمونه اگر بخواهیم فرم مشت را توضیح دهیم کافی است در این حالت همه انگشتان به‌صورت مشت در کنار هم قرارگرفته و سپس انگشت شصت بر روی سایر انگشتان به‌صورت ضربدری قرار بگیرد.

حالت ایستادن در ووشو

فرم ایستادن در ووشو نیز جالب است و طبق یک قانون خاصی خواهد بود. برای ایستادن در سبک‌های ووشو بایستی ابتدا پاهای خود را به‌اندازه عرض شانه بازکنید. بدن خود را کاملاً صاف نمایید و حرکات را اجرا کنید. ایستادن یا همان استقرار در ووشو به اشکال مختلفی ازجمله حالات زیر خواهد بود.

• ایستادن حالت اسبی
• ایستادن قوسی
• ایستادن راحت

به‌عنوان نمونه حالت ایستادن اسبی به شکلی است که شما بایستی پاهای خود را به‌اندازه عرض شانه بازکرده و به‌نوعی از زانو کمی خم‌کنید گویی که در حال سواری روی اسب هستید.

حالت پرشی در ووشو

اجرای تکنیک پرشی نیز در اکثر سبک‌های ووشو وجود دارد. لازم به ذکر است هم‌زمان با پرش‌ همواره برخی از ضربات ازجمله ضربات پا و دست نیز اجرا خواهند شد. حالت پرشی هم از پهلو بوده و هم اینکه به‌صورت پرش تند انجام خواهد شد. برای مثال اجرای فرم پرش پهلو به این صورت است که ابتدا بایستی کاملاً صاف ایستاده، پاها و مچ‌هایتان را نیز کاملاً صاف نگه‌دارید. برای انجام هر پرش بایستی یکی از پاها را پشت پای دیگری قرار دهیم، مقداری پای عقب را خم کرده تا نیروی مناسبی برای پریدن از سطح زمین داشته باشیم. درواقع بایستی تمام قدرت خود را برای پریدن بدن از پای عقبی بگیرید و پای جلویی را به‌عنوان تکیه‌گاه قرار دهید.